Na początku, w 1860 roku, dwa sektory ulicy Piotrkowskiej w Łodzi, a dokładniej segmenty Fabryczny i Górny, nie były jeszcze wyłożone brukami. Istniejące wtedy drogi tworzone były z piasku i kamienia polnego, jednak tylko na tych fragmentach, które były bardziej zatłoczone. Natomiast od połowy lat 40., pojawiły się pierwsze elementy brukowania na kilku bocznych uliczkach odchodzących od Piotrkowskiej. Brukowanie miało miejsce tylko na krótkich odcinkach i docierało do ulic Widzewskiej i Zachodniej.
Kwestią utrzymania drogowego zajmował się Zarząd Linii Komunikacyjnych z Warszawy, podczas kiedy brukowane obszary należały do Kasy Miejskiej miasta Łodzi. Ulica Piotrkowska stopniowo zatraciła swój wiejski charakter i stała się typowo miejską arterią. Dodatkowym elementem podkreślającym ten fakt była ilość drzew rosnących wzdłuż jej długości.
W latach 60. obecne były włoskie topole, ale gdy szef policji miasta Łodzi polecił uporządkowanie i wybrukowanie chodników, drzewa zaczęto masowo usuwać. Korzenie roślin utrudniały bowiem prace związane z niwelacją terenu. Jednak miejsca po usuniętych drzewach nie pozostały puste – zastąpiono je młodymi kasztanami i akacjami.
Miasto podjęło decyzję o pokryciu ulic asfaltem, co jednak okazało się mało praktycznym rozwiązaniem w czasie letnich upałów. Począwszy od 1890 roku, na najważniejszych ulicach zaczęto stosować płyty z kamieniołomów kieleckich do budowy chodników, natomiast na reszcie nadal wykorzystywano kamień polny. W 1874 roku rozpoczęto brukowanie głównego ciągu ulicy, od ulicy Dzielnej do Górnego Rynku.
Formalne przekazanie ulicy Piotrkowskiej w ręce magistratu miało miejsce w 1887 roku. Od tej pory droga ta stała się integralną częścią gospodarki miasta, co umożliwiło realizację poważniejszych inwestycji infrastrukturalnych.